1. LAMENT PIERWSZY

Obrzydza mnie ludzkość
Pomiędzy sobą, a światem stawiam mur
Ścianę z kolcami
Plątaninę węży
Obojętność i zimno

Obrzydza mnie on
Jego syn
Jego matka
Obrzydza mnie on
Święta trójca
Drewniany krzyż

Jestem nicością
Jestem wszystkim
Jestem Szatanem
Jestem ciosem wymierzonym

Brzydzę się wami wszystkimi
Waszą Ziemią i kosmosem
Granicami czasu
I wszechświata
Demiurgiem zła i aniołami

Obrzydza mnie on
Jego syn
Jego matka
Obrzydza mnie on
Święta trójca
Drewniany krzyż

Jestem nicością
Jestem wszystkim
Jestem Szatanem
Jestem ciosem wymierzonym


2. LAMENT DRUGI

Jad
Trucizna
Wirus
Żyletki

Optyka z wysokości kolan
Wyłamane stawy
Wąwozy trupów
Istnienia palone żywcem

Sznur
Ołów
Nóż
Zatrute słowa

Staję nad przepaścią wyboru
Nie mam skrzydeł
Nie mam twarzy
Jest tylko zimna rosa

Krew jest krwią
Księżyc jest księżycem
Język jest mięsem
Język jest słowem

Krew jest krwią
Księżyc jest księżycem
Początek jakich wiele
Koniec jak każdy

Smok
Planeta
Eksplozja
Nicość

Krew jest krwią
Księżyc jest księżycem
Język jest mięsem
Język jest słowem


3. LAMENT TRZECI

W kierunku ignotum
Wejść
W ciemnicę novus
Między zjawy, oczy i dźwięki
Zmiażdżyć swój porządek

Na granicy obrotu
Wyzbyć się
Odrzucić kontinuum
Spalić krzyż udręki

Na rozstaju
Pójść w kierunku czarnego światła
Począć dziecię rewolucji
Za cenę morza krwi
Łez i bólu

Ostateczne wejście istnieje
W kanałach pełnych szczurów
Oblepionych złotem
I pasożytami

Słowa przekazane
I zostawione
Między kwiatami jaśminu
I na pustyni trumien

Odrzucić kontinuum
Spalić krzyż udręki
Za cenę morza krwi
Instrukcja życia i śmierci


4. LAMENT CZWARTY

Prapoczątek
Wir atomów i gazów
Upośledzony demiurg
Jeszcze bez formy

Nie ma nicości
Nie ma życia
Jest Śmierć
I nawet jej jeszcze nie ma

Czas nie ma sensu
Światło jest czarną dziurą
Grawitacją nonsensu
Nie ma dźwięku

Początku nie ma
I kontynuacji
Jest tylko trąd niczego
I lodowate zimno
Proch pre-atomu
I iluzja pojęcia

Czas nie ma sensu
Światło jest czarną dziurą
Grawitacją nonsensu
Nie ma dźwięku

Nie ma nicości
Nie ma życia
Jest Śmierć
I nawet jej jeszcze nie ma

Koniec


5. LAMENT PIĄTY

Przyjdziemy po was wszystkich
Przyjdziemy we śnie
Przyjdziemy cicho i szybko
By zawalił się wasz cały świat

Oddacie nam wszystko
Siebie i swoje dzieci
Domy i przywództwo
Życie doczesne i śmierć

Nad wami zasiądę
Na tronie z łez i lamentu
W trupiej koronie
Z dziecięcych rączek

Bo Jestem
I jestem inny od was

Obedrzemy was ze skóry
Godności, woli i wolności
Wypalimy wam
Oczy i mózgi
Zmysły
I piętno na skórze

Nad wami zasiądę
Na tronie z łez i lamentu
W trupiej koronie
Z dziecięcych rączek

Bo Jestem
I jestem inny od was

Przyjdziemy
Przyjdziemy
Przyjdziemy
Po was wszystkich
We śnie
Cicho i szybko
By zawalił się wasz cały świat


6. LAMENT SZÓSTY

Czarne słońce
Czarne chmury
Czarne drzewa
Czarne góry

Czarna dusza
Czarne kości
Czarne oczy
Czarne zęby

Jestem niczym
Jestem wszystkim
Jest dzień
A po nim jest noc

Jest światło gwiazdy
I jest grawitacja
Która to światło zniewala

Jestem nad bogiem
I nad nicością
I nad śmiercią

Życie jest we mnie
Krew jest we mnie
Jestem teraz każdym bogiem

Tutaj i tam
Nad ziemią
I pod ziemią

Jestem niczym
Jestem wszystkim
Jest dzień
A po nim jest noc

Biały świt
Biały bóg
Biały człowiek
Biała nicość

Jestem w środku pusty i pełny
Czarniejszy od nocy
Czarniejszy od pustki kosmosu
Jestem tym
Czego sam nie pojmuję
Jestem tym
Czego sam nie znam

Biały świt
Biały bóg
Biały człowiek
Biała nicość


7. MORBUS ANIMUS II

Ziemia została grobem
Pałacem trupów
Ogrodem padliny
Chłodnią sensu

Grube mury
Zasłony z drutu
Pręgi na plecach
Ćwiczona wola

Zgaśniesz
Od krzyku
Bólu
I prześladowań

Jest jednak gniew
Gęsty i zimny
Lodowaty
Który niszczy
Światy i świątynie
Rozdziera zasłony
I wpuszcza chłód do serca

Stań się nim
Stań tyłem
A twoje lodowate skrzydła
Niech zakryją zniszczeniem

Bądź gniewem
Większym od kosmosu