1. CZTERY TYGODNIE W PIEKLE

Miłość bywa cudem
Zrodzonym w sercu człowieka
Bywa też okrutna
Bywa też ślepa

Cztery tygodnie w piekle
Katem jej własny kochanek
Cztery tygodnie w piekle
Oczy bestialsko wyrwane

Ledwie siedemnaście wiosen
Gdy stanęła u progu piekła bram
Na jej młodym ciele
Sto pięćdziesiąt ran

Cztery tygodnie w piekle
Więcej, niż mogła znieść
Cztery tygodnie w piekle
Z radością przyjęła śmierć


2. IRRUMATIO

Od dziecka
We wnętrzu
Tłumiony gniew
W swej głowie
On słyszał
Morderstwa zew

Za młodu
Rozpoczął
Upadek swój
Czerwona
Krew pryska
Na kuchenny stół

Miał zawsze czas
By poznać je bliżej
Najmocniej kochał je
Kiedy były nieżywe

Od maja do kwietnia
Osiem kobiecych ciał
Gdy były już zimne
Zabierał to, co chciał

Porzucał ofiary
Dopiero, gdy był gotowy
Ktoś kiedyś mu powiedział:
„Ciało jest niczym bez głowy”

„Ciało jest niczym bez głowy”
„Ciało jest niczym bez głowy”
„Ciało jest niczym bez głowy”
„Ciało jest niczym...”

Miał zawsze czas
By poznać je bliżej
Najmocniej kochał je
Gdy były nieżywe

Gdy zabił swą matkę
Zakończył pochód śmierci
Odcięta krtań i język
Wyrzucone do śmieci


3. ARSZENIKOWA DAMA

Od lat najmłodszych
Głodna miłości
Nie potrafiła jednak
Powstrzymać zazdrości

Żaden mężczyzna
Nie był jej godzien
Każdy z nich stawał się
Przeszkodą na jej drodze

Arszenikowa dama
Na zawsze już sama

Miała dwóch mężów
Wielu kochanków
Tak samo traktowała
Wszystkich swych wybranków

Adoratorzy
I nikczemnicy
Wszyscy skończyli w trumnach
W głębi jej piwnicy

Arszenikowa dama
Na zawsze już sama
Arszenikowa dama
Umarła niekochana

Bujany fotel się kołysze
Wokoło niezmącona cisza
Trzydzieści dwie dębowe trumny
Jej mała, słodka tajemnica

Strzeż się arszenikowej damy
Żadna z niej niewinna dziewczyna
By nikt nie poznał jej sekretu
Zabiła nawet swego syna


4. LEKARSTWO NA ŚMIERĆ

Za młodu zobaczył zjawę
Późną nocą
Przepowiedziała mu miłość
Czarnowłosą

Gdy po latach ją rozpoznał
Chorowała
Cała jego medyczna wiedza
Nic nie dała

Zbudował jej mauzoleum
Tam spoczęła
Lecz tęsknota za ukochaną
Górę wzięła

Wykopał jej martwe ciało
Tuż po zmroku
Przez siedem lat ona leżała
U jego boku

Próbował ratować jej życie
Chciał tego, czego nie mógł mieć
Przeczytał wszystkie mądre księgi
Lecz nie znalazł lekarstwa na śmierć

Kości złączone drutem
Jedwab zamiast skóry
Na twarzy pośmiertna maska
Na niej grymas ponury

Kości złączone drutem
Szklanych oczu para
Pokój cały w perfumach
Gdy smród ukryć się starał

Co wieczór tańczyli w oknie
A on miał to, czego nie mógł mieć
Na swój pokręcony sposób
Odnalazł wreszcie lekarstwo na śmierć

Miał to, czego nie mógł mieć
Swoje lekarstwo na śmierć