1. DO SZKARŁATNEGO CZYŚĆCA

Wewnętrzny ogień, siła matki ziemi
Potoki górskich rzek, kruk mym drogowskazem

W podróży przez mękę, do szkarłatnego czyśćca
Samotnie, otulony nocą, przybędę wyzwolić się

Gdy w pełni księżyca do bram, w koronach drzew...

Wkraczając w leże ich pana, nie drżę, nie lękam się
Otchłanią, mą drogą zemsta, za wszystkich potępionych

Wewnętrzny ogień, siła matki ziemi
Potoki górskich rzek, kruk moim drogowskazem

Samotnie przez mękę, otulony nocą
Samotnie... nocą

Gdy w pełni księżyca do bram, w koronach drzew...
Gdy w pełni księżyca do bram... prowadzisz mnie


2. ZDEFORMOWANE ŚWIATŁA

Wśród niezmiernej ciszy, ciemne są głębiny prowadzące
Do otchłani będącej zwieńczeniem, mojej krwawej pielgrzymki

Zło nigdy nie umiera, ono lśni na niebie wieczności
Z żyłami pełnymi wojny, ze smakiem śmierci na ustach

W wizjach widziałem ich twarze, zjawy, demony, dusze
Galopujące wśród zgliszczy, wołające w dalszą czerń

Ich diabelskie orszaki tętnią, na mostach zaświatów
Kakofonią potępionych, wabią spragnionych

Krwawym pędem, tańczą na płytkich grobach
Poganiają łańcuchami, kolejne gnijące dusze

Tlą się zdeformowane światła, na ołtarzu mojej drogi
Zamarzają moje żyły, gaszą najsilniejsze pragnienie

Krzyczą dusze, krzyczą bogowie, splecione zmysły rozrywają umysł
Wznoszą się płomienie ołtarza, na wieki, rozrywa mnie On


3. ZAMIEĆ II

Śnieżnobiała nagość wśród drzew, przyćmiewa blask milionów gwiazd
Rozwiana czerń opada na drżące ciało, ubrane w noc

Wzburzona krew rozpiera żyły, po mlecznej skórze spływa pragnienie
Wiatr mrożącym podmuchem smaga, królestwo ciemności - w kobiecym ciele

Pierś rozpalona, jak żagiew w sercu zatrzymuje tętno, odbiera tchnienie
W bezdennej otchłani źrenic widzę pandemonium, Twoje oblicze

Twoje usta smakują śmiercią, płonę ogniem Twojego ciała
Przeszywają mnie spazmy, zatapiam dłonie w Twojej ciemności

Spleciony z mistyczną namiętnością, jestem w objęciach samych piekieł
Demonizm w Twoich oczach, spala mnie śmiertelną ekstazą