1. AOKIGAHARA I

Dense, dark forest of Aokigahara
Zo dik, zo diep jouw lagen
Grotten van steen, van ijs en van wind
De enige geluiden die hoorbaar zijn
Zijn die van de wouden zelf

Yours is the place of death perfected
Van betoverende stilte, zelden verbroken
Door ’t wild of de huilende wind
Die het lijden van de rusteloze geesten draagt
The restless ghosts of manifold suicide

Dense, dark forest of Aokigahara
Your vast outstretches of haunted land
Bomen van malevolente, duistere kracht
Gecorrumpeerd door eeuwen van zelfmoord
Belichaamd door degenen die bleven voor de dood

Yours is the place of death perfected
Van legenden, verhalen, met de bloedrode draad
Van de dood, strak gespannen rond de keel
Enter these forests, betreed deze gronden
And you’ll have accepted your final journey

These trees want none to leave


2. AOKIGAHARA II

(Instrumental)


3. AOKIGAHARA III

The golden rays of the sun,
Fragmented they fall
Op de verstijfde afgestorvenen

Langs de smalle paden die meanderend door het groen heen dwalen,
Ons begeleiden naar de onaardse bodem van een zee van bomen
Doorziet onze blik te midden van vitaliteit het paradigma des levens
Waaronder het niets als essentie zich openbaart als angst voor het zijn

The subtle gusts of wind,
Lightly they caress
De hologige grauwe gezichten

De hete straling van de sterren bereikt ons als een koude adem van kristal
Hun ontzagwekkende werking verwekt in ons dat wat nooit meer slapen zal
Levend in het strikte heden ervaren wij eeuwig leven als in tijdloosheid
Een troostend inzicht dat slechts de dood tot warmste deken maakt

The warm water of the rain, rapidly it flows
Neerwaarts, langs krakende koorden

In these woods which are as empty as the stare in the eyes of the hanging dead
Their stare gazes into nowhere,
Sees less than pure nothingness
Yet embraces more light than the stars can give in the darkest of nights
Die dag in dag uit de wouden bedekken onder helder zwart satijn

The pearly dewdrops,
Playfully they trickle
Langs groen uitgeslagen beenderen