1. TEN ENDE DER RUNE

Aan het eind van den avond valt een licht ooit gedragen en gekoesterd
Eens hij ondergaat keer ik nog eens om naar het leven dat ik nu achterlaat
In 'nen oogwenk trekt een zwarten massa samen
Zet zijne handen vast op mijnen keel en sleurt me mee naar het einde
Eerst voelt het alsof het heden een donker pad probeert te verlichten
Maar het is enkel het verleden dat roept naar wanhoop en verminking

Nacht dwaalt weg
Schimmen komen boven
Eens de moed gevallen
Krimpt het vel ineen
Toekomst en heden
Runen des verledens
Kwellende schaduw
'K Kan d'r niet meer tegen

Ten Ende der Rune
Het rad draait niet meer door
Het zou niet mogen wezen
Ik verlang zo naar zijne koude schaduw
De grond splijt open
Het licht vaagt langzaam weg
Bevrijdt me van dit leven!
Waarvoor nog vallen mijne tranen ?
De Melancholie
Verstikten zwarten gal
Ongelukkig bestaan
Ik heb het gehad, Ik kom eraan !

Vervloekt dit menselijke lijden Ik plet zijne deugden en keel z'n verlangen
Het mes lijkt te neigen naar waanzin en verderf
O wat schynt het yzer
Scheidt de ziel van vlees
Angst zal even duren
Voel de pijn, laat het los
Bewustzijn raakt verloren
Tijden vliegen zichzelf voorbij
Rode velden
Stromend bloed naar de vallei
Een laatste zucht...
Van pijn bevrijd


2. NOOD DER ZEE

Bewolkte duinen
M'n hart aanhoort uwe pijn
Koude schreeuwen
Want hare ziel is mijn
Ik werp 'nen blik
Naar 't licht dat niet meer schijnt
Aanhoor de woorden
Wanneer geluk verdwijnt
Na elken zomer
Is het alweer die tijd
Want verse wonden
Willen haren glimlach niet meer kwijt

Noorderzee
Fluist'rend heimwee
O Noorderzee
Slik mij in en neem me mee
O Noorderzee
Noorderzee
Haar naam danst in den wind
O Noorderzee
Door de liefde verblind
Nood...der...zee

Langs den duin, door de sneeuw
Huilt de wolf zijnen laatsten schreeuw
Want hij die doolt in somberheid
Verwerpt het beeld van werk'lijkheid
Verlorenen held, verlatene ziel
Gebroken hart totaal vernield
Elke traan die voor D'r valt
Keer op keer... Reikt de Dood hare hand


3. MIJN ASSEN HART

Elken dag weer in dezelfde schaduw
Met enkel ‘ne reflectie des innerlijken gemoeds
De gedachte om gelukkig te leven
Is slechts ‘ne verzonnene illusie voor den mens
Zelfbeklag is misdaad
En emotionele neerhaling vreemd
Konden ze maar voorbij de mondhoeken kijken
Want ik glimlach het leven vol, vol pek en as
Mens, wat ben ik het zat
De pek verkleurd verborgene ogen zwart
In lege krochten teert gebondene smacht
Een hoest weerklinkt vanuit het assen hart
Ik vraag den spiegel, streel ze zacht
Ligt de waarheid niet daar waar zij lacht ?
Scheur de longen, maak ze zwart
Een hoest raast luid vanuit m'n assen hart
Besef zwaait uit en breekt het glas
Teer stroomt langs de muren
Elke scherf weerspiegelt de leugen
Ik krijs het uit vanuit m'n assen hart
Nee ‘t is niet waar, werk'lijk
Mijne heide krijgt genen adem
Diep onder tevree
Schuilt een hels verdriet
Staar diep in mijne ogen, teder
Kijk voorbij 't gezicht
Dat elken dag lacht
Voor pijn...traan en leed


4. EENZAAMHEID

(Instrumental)


5. BEVRORENEN DAUW

Ochtenddauw, kilte geboren
Druplend over de heide
Dijne schoone schijn
Verkrampt het landschap
Enige schoonheid
In barre tijden
Bleek gordijn, besproeid de aarde
Dansend over de weide
Mantel der dood
Raast langs de ogen
Verdwaalde wereld
Zoekt traan en lijden
Killen kouden winterbries
Geboren uit de duusternis
De zwaluw maakt zijnen allerlaatsten vlucht
Krijsend, hijgend almaar door
Geteisterd door het krakend koor
Met vlerken nat doordrenkt van mist en zucht
Want ieder die d'r zich aan waagt
En den bevrorenen dauw uitdaagt
Verbrand z’n gelaat aan ‘t ijs… en hare vrucht

Witten geest van ijs en lucht
De hijger van de koude zucht
Uw adem parelt dansend in het licht
De valse kroon van koning winter
Steelt de lucht en stikt den vinder
Strelend kust hij enkels vol met jicht
Hij trilt de aders door mijne huid
Ik krimp ineen wanneer hij huilt
De dauw heeft zowaar zijn oog… op mij gericht

Zonlicht… waarom hest du mij verlaten ?!
Voor eeuwig gevangen in dit mistige land
Durf ik nog mijne ogen te openen
Alvorens de gebetene koude mijne ziel verdrijft


Kouden zweep van ijs
Verbrand m’n lichaam
Bijtend in het vlees
En bloedend langzaam

Laatsten kreet van nood
Mentaal gegeseld
Tranen in ’t gelaat
Uw lot bezegeld

Z’n adem herbergt je staren
Zijn mantel verbergt gevaren
Hij steelt den zin van hoop en leven
Glimlachend door wind en weer
Bedolven onder den ijzel
Gebroken, gevierendeeld
Bevroren Dauw !
Fluister… en neem mijnen adem !


6. ZIELENZINDER (MASSAVERMINKING)

'T Wordt tijd dat de mens ontwaakt uit dromen van weleer
Het waanbeeld van geluk vertoont zich steeds weer keer op keer
Blindelings vertrouwen in goeden wil en daad
Ik walg van ieder die nog lacht en grijp hunne harten met mijnen haat
Ooit eens in dit leven kon ik wegkijken van schijn
Totdat de ziel werd overmand door tranen, leed en pijn
Maar nu komt plots verlichting uit het donk're schimmenveld
Ieder menselijk wezen krijgt mijn lijden opgespeld

Heer des onheils hoort mijne stem
Hoort mijn klaegend lied
Hagalaz geeft mij de kracht
Iskalt in't verschiet
Ik twijfel niet en storm met zwarte tranen 't gelaat
Het land zal daveren en scheuren door mijne vranke euveldaed
Eens de macht ontvangen smet ik ieder die mij kruist
Massaverminking is een tweeden geest die binnenin u huist

Here omarm mij, ik fluister
Hoort gij het rijk der doden
Haalt uwen touwe maar boven
Hangt uwe kele verstikkend
Vrouwe kus mij, ik smachte
Proef de assen van waanzin
Laat het lemmet maar schijnen
Snijdt uwe kele nu open
Mensen luistert, aanhoort mij
Slik de tranen bevrijdt mij
Massaverminking, vermaakt mij
Zielenzinder aan mijne zij !
Denkst du wat ik denk ?
Voelst du wat ik voel ?
Doet het ook zo'n zeer ?
Schreist du net als ik ?

De wereld ligt in duigen door somberheid en kwaal
Mijn weemoedige leven eindigt met een schoon verhaal
Dansend over lijken kroon ik mij den dodennar
Wijl de laatsten zich verwerpen onder 't wiel van mijnen kar
Uit den klokkentoren door het glas in lodenraam
De dood, zij is 'ne schoone vrouwe zingend mijnen naam
Ik leg mijnen nek in't tandrad en stort tranen van geluk
Kus mij schoone geeste, breek mijnen nek maar stuk !